«Στον 21ο αιώνα, είναι εμφανές πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει θέσει ως κύρια ηθική αρχή και ως βασική πολιτισμική αξία το Εγώ. Όχι το αληθινό, ελεύθερο και αξιοπρεπές Εγώ, αλλά το ανούσιο, ναρκισσιστικό και κυριαρχικό Εγώ. Όλοι τρέχουν και ανταγωνίζονται για να «επιτύχουν» κάτι στον επαγγελματικό τομέα του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας που έχουν επιλέξει για να ξεχωρίσουν. Άλλοι απλά για το χρήμα και το (ευ) ζην και άλλοι επιπλέον για τη δόξα και την υστεροφημία.
Πού έγκειται όμως η ανοησία μιας τέτοιας κοσμοαντίληψης και υπαρξιακής θεώρησης; Για παράδειγμα: Κάποιος προσπαθεί να γράψει πολλά βιβλία για να καταφέρει να ξεχωρίσει ως συγγραφέας. Πόσα βιβλία θα πρέπει να γράψει για να φτάσει στην κορυφή της ανθρώπινης Ιστορίας (στη βάση της αμερικανικής θεωρίας «Ή είσαι πρώτος ή είσαι τίποτα»); Περισσότερα από τα 500+ που εξέδωσε, για παράδειγμα, ο Ισαάκ Ασίμοφ. Κάποιος προσπαθεί να ξεχωρίσει ως τραγουδιστής. Πόσους θεατές θα πρέπει να συγκεντρώσει στη συναυλία του για να πατήσει πραγματικά στην κορυφή; Στην Ελλάδα περισσότερους από τους 60.000 του πρόσφατου sold out της -εν πολλοίς ασήμαντης καλλιτεχνικά- Άννας Βίσση στο Καλλιμάρμαρο και διεθνώς περισσότερους από τους 4.000.000 που κατάφερε να συγκεντρώσει ο Ροντ Στιούαρτ στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1994. Κάποιος προσπαθεί να ξεχωρίσει μέσω του διαδικτύου. Πόσα views θα πρέπει να φτάσει ένα βίντεο σήμερα για να σπάσει όλα τα ρεκόρ και να «γράψει ιστορία» – όσο ηλίθιο, ανούσιο ή χυδαίο κι αν είναι; Μπείτε στο YouTube και αναζητήστε την απάντηση. Πιθανότατα περισσότερα από 5 ή 10 δισεκατομμύρια.
Συνεπώς, είναι ξεκάθαρο πως στον 21ο αιώνα παρακολουθούμε -μεταξύ άλλων- μία μάταιη, μετωπική πολιτισμική σύγκρουση μεταξύ της περιθωριοποιημένης ουσίας – ποιότητας και της κυρίαρχης ανουσιότητας – ποσότητας. Σε όλα τα επιμέρους ζητήματα. Θα ήταν ευφυές να μην ηθικολογούμε υποκριτικά επ’ αυτού, αλλά να αναλογιστούμε ειλικρινά ποιον κόσμο και ποιον εαυτό ονειρευόμαστε και επιθυμούμε – αναλαμβάνοντας την ευθύνη.
Πριν σβήσει η φωτιά…»Πριν σβήσει η φωτιά…»