Θα ‘ρθει μια μέρα σου το είχα ξαναπεί
όσο κι αν βάλλεται· η μέρα εκείνη θα ‘ρθει
που όσα ζήσαμε σ’ αυτή τη φυλακή
μαύρη τελεία στου ορίζοντα τον χάρτη.
Στο είχα πει κάποια βραδιά καθώς γελούσες
πως δίχως νόημα κανείς δε θα νικήσει
και όσες χάθηκαν στιγμές μας μες στον χρόνο
λευκή γοργόνα που χορεύει πριν να σβήσει.
Ξεθωριασμένη ανεμίζει μια σημαία
χυδαίο τίποτα δε ζήσαμε κι αισχρό
ν’ αγωνιάς σαν μισθωτός στην προκυμαία
σε μια πορεία που δεν έχει γυρισμό.
Ηγέτης άκαρδος ο χρόνος και τελειώνει
μα όλα γύρω μας απέριττα κι απλά
μέχρι του Τέλους τη στερνή δοκιμασία
ανυποψίαστος θα στέκεις στη σειρά.
Κι εγώ που όσα η καρδιά σου λαχταρούσε
σ’ ένα τραγούδι είχα γράψει γριφωδώς
που όμως ποτέ βαθιά δεν έψαξες ν’ ακούσεις
κι ίσως ποτέ να μην το ψάξεις· δυστυχώς.
Γιώργος Μάρτος